به نام خدا
درس های هفت اسفند
انتخابات هفتم اسفند،برای همه ی ناظران،تحلیلگران و مجریان ِ سیاست در ایران یک «شوک»بود. رای حیرت آور ِ فهرست امید در تهران و اکثر شهرهای بزرگ کشور، پررنگ ترین نشانه بود برای یک دگردیسیِ فرهنگی بزرگ که ایران ِ پس از انقلاب را فراگرفته است. در کنار آن، تلاش برخی از جریانها برای ایجاد دوقطبی ِ «انگلیسی-ضد انگلیسی» در انتخابات و شکست کامل این سناریو نیز خبر از یک رویارویی بزرگ، و تقابلی جدی در سپهر سیاست می داد. جناح «امید»،که می توان آن را ملغمه ای از اصلاح طلبان،حامیان دولت و اصولگرایانِ جداشده از بدنه‌ی جریان خود دانست، با کسب چیزی حدود 90 کرسی در دور اول انتخابات، وزن سنگینی در مجلس دهم یافته است. اصولگرایان نیز اگرچه در شهرهای بزرگ شکست سنگینی خورده اند اما به دو اتفاق دلخوش اند؛ اول پیروزی در شهرهای کوچک و استان های کمتر توسعه یافته و دوم، ادعای کاهش مشارکت قشر «مستضعف»در انتخابات هفت اسفند که می تواند تا حدی شکست آنها را نه حاصل ریزش آرا، که حاصل سکوت آرا ارزیابی کند. همین دو موضوع که اصولگرایان را تا حدی آرام کرده، اصلی ترین بلایِ جان آرمان های انقلابی خواهد بود که 37 سال قبل، در سایه ی مشارکت مردم و همراهی نخبگان و به رهبری ِ عالمی مردمدار به پیروزی رسید....
مرحله ی دوم انتخابات سرنوشت ساز ِ مجلس دهم در پیش است و حالا،دوماه پس از آن اتفاق مهم،فرصت خوبی است برای نگاه کردن به گذشته‌ی نزدیک و آن چه بر ما رفت در این حکایت....
