جهادی نوشت (1)

للحق 

نشسته ام پشت میز ِمنشی ِدندان پزشکی ِمرکز درمانی شهرستان زیرکوه از توابع استان خراسان جنوبی. امروز به واسطه ی اتفاقاتی که شرحش را مفصل تر خواهم نوشت، به بخش پزشکی ِ   اردو منتقل شده ام و به  کارهای دندان پزشکان جهادی کمک می کنم. اینجا که حاجی آباد است و مرکز شهرستان، به خلاف محمد آباد که محل اسکانمان است و یک روستا، اینترنت بهتری دارد. فلذا از همین جا، داغ داغ، اولین چیزی که در اردوی جهادی نوشته ام را منتشر می کنم. ان شا الله در فرصتی مناسب، روزنوشت های جهادی ام را مرتب کرده و منتشر خواهم کرد. یاعلی 

مکانی که ما، یعنی گروه جهادی شهید وزوایی دانشگاه صنعتی شریف برای برگزاری اردوی جهادی انتخاب کرده ایم، جایی است در شرقی  ترین نقطه ی استان خراسان جنوبی و در نزدیکی مرز افغانستان. جایی که برای رسیدن به آن باید مسیری 1000 کیلومتری در حدود 22 ساعت،از تهران،  طی شود.

اینجا آفتاب، صبح و عصر نمی شناسد. همیشه گرما و حرارتش زیاد است و به سختی قابل تحمل. اگر تحمل هم می شود، به کمک باد است. بادی که می افتد به جان ِ درختان زرشک و عناب و انگور و پسته. درآمد مردم روستاهای شهرستان "زیرکوه" از همین محصولات تامین می شود و البته. پرورش گوسفند و بز و گاهی شتر!

الان که دارم این سطور را می نویسم، باد بسیار شدیدی می وزد و پیچش صدایش، گوشم را اذیت می کند. مردم روستا اما به پیچیدن باد در گوش هایشان عادت دارند  همین طور که به قطع شدن مکرر ِ آب و نبود آب تصفیه شده ی مناسب عادت کرده اند. 

ما در سه روستا فعالیت می کنیم. محمد آباد، بقرایی و همت آباد. هر سه از توابع زیرکوه و هر سه در نزدیکی مرز افغانستان. آنقدر نزدیک که پشت ِ اولین کوه هایی که به چشممان می خورد، سرزمین مردم افغان است. 

عمده فعالیت هایمان، بر محور انجام پروژه های عمرانی برای مردم منطقه است. در دو روستا ( همت آباد و بقرایی)  کانال های آب رسانی به زمین های کشاورزی را بهسازی می کنیم. کانال ها، بدون هیچ پوششی و با حداکثر اتلاف آب، زمین های منطقه را آبیاری می کنند اما قرار است با استفاده از مصالح ساختمانی و انجام بهسازی، کاری کنیم که آب در کانال ها هدر نرود، که کشاورزی روستاها رونق بیشتری بگیرد، که جوان ها به خاطر نبود کار به شهر مهاجرت (بخوانید فرار)  نکنند، که  مردان و زنان روستایی، رویاهایشان را در روستا بسازند. 

همت آباد، بقرایی و بسیاری دیگر از روستاهای منطقه بیش از اینها نیاز به پروژه های عمرانی و اشتغال زایی دارند.فرمانده ی سپاه منطقه می گفت اگر تمام دارایی های شهرستان زیرکوه را روی هم بگذارید، به بیشتر از 4 میلیارد تومان نمی رسد!  

فعالیت های ما البته محدود به پروژه های عمرانی نیست. گروه آموزشی، در مرکز شهرستان زیرکوه ( شهر حاجی آباد)  مستقر شده و از همین حالا دانش آموزان کنکوری را برای آزمون سراسری سال آینده آماده می کند. یک پزشک هم همراه کاروان هست که به صورت گردشی در روستاهای منطقه خدمت رسانی می کند. یک دامپزشک هم وضعیت دام و طیور اهالی را بررسی می‌کند.در کنار همه ی اینها، بچه های کارگروه فرهنگی در روستاها پخش می شوند و برای کودکان و نوجوانان هر روستا، برنامه های سرگرم کننده اجرا می کنند. از مسابقه ی نقاشی و فوتبال و اکران فیلم، تا آموزش قرآن و بیان  داستان های قرآنی. 

باد، شدید تر شده و گرد و خاک را از زیر شیشه ی عینک هم می رساند به چشمانم دهانم مزه ی خاک گرفته و هر بار که دندان هایم را روی هم می گذارم، چند دانه شن، جویده می شود و پایین می رود. اینجا وعده های غذایی محدود است به هر آنچه با نان، تخم مرغ، سیب زمینی و لوبیا قابل تهیه است!  وضعیت سرویس های بهداشتی هم مساعد نیست و در بسیاری از ساعات شبانه روز با قطعی آب مواجه هستیم. همه ی اینها اما چیزی از قدرت و اشتهای بچه های گروه برای خدمت رسانی به مردم منطقه کم نکرده است. خیلی از بچه ها با وجود تاول های روی دست و عرق سوزی پوست هایشان، هنوز گرم کار اند و کلنگ و بیل را زمین نمی گذارند. چون همه ی ما معتقدیم در این خاک خوردن ها و تاول زدن ها و سختی کشیدن ها، رازی است که ما برای کشفش، مسیرِ بیش از 1000 کیلومتری و 22 ساعته را پیموده ایم. رازی که در کلام امام نهفته بود و حالا ما فرزندانش، می خواهیم آن را دوباره از نو کشف کنیم. رازی که انگار نشسته است  در دل این جمله و جملاتی شبیه به این :"به مستضعفین و مستمندان و زاغه نشینان که ولی نعمت ما هستند، خدمت کنید! "(صحیفه نور، جلد 14)

باد همچنان شدت می گیرد و موج می اندازد در برگ درختان عناب. جایی که ما هستیم جایی است که پشت کوه هایش، کشوری دیگر است و داستان محرومیتش، دنیایی دیگر!