دویست و نود نفر بودند....زن،مرد،کودک..... ایرانی،اماراتی،اروپایی....چه فرقی می کند؟ همه «انسان»بودند اما ویل راجرز،فرمانده ناو امریکایی وینسنس علی رغم نام پر طمطراقش «انسان» نبود.
سوار بر هواپیمای صد درصد مسافربری شده بودند. هواپیمای سفیدی که در تمام دنیا مصداق اتم و اکمل پرچم صلح است. سوار بر فرداهایشان. که میرویم دوبی. برای تفریح، کار، دیدن اقوام....چه فرقی می کند؟ آنها، در میانه ی جنگ، سوار مرکب صلح بودند در مسیر آرامش. اما آقای فرمانده، آقای «دریا دار» دلش خون می خواست. دل آمریکایی ِ پستش خون می خواست و البته، آزمایش جدید ترین موشک ها روی انسان ها. هیچ کس،هیچ کس باور نکرد آقای فرمانده، هواپیمای صلح را ندیده باشد. یا با آن همه سابقه، اشتباه کرده باشد. هیچ کس، حتی پرزیدنتِ امریکا، وقتی مدال ِ رنگی شده با خون دویست و نود نفر انسان بی گناه را به سینه ی ویل راجرز می زد.
این است حقوق بشر امریکایی. با تمام «انسانیت»ش. این است حقوق بشر غربی. حقوق بشر آدم کش. حقوق بشری که دویست و نود انسان بی گناه را تکه تکه می کند. هنوز رد خون و تکه های جنازه ی کودکان چند ساله،پس از بیست و شش سال روی خلیج فارس تازه است....
این است امریکا. تمدنی که ادعای «بشر»یت دارد. حقوق بشری که انگار همیشه ی خدا خاموش است و وقتی خون از دماغ زندانی ِ اوین می آید روشن می شود. این است حقوق بشری که همیشه ی خدا خاموش است و فقط وقتی یک قاتل در ایران اعدام می شود روشن می شود... این است!
امریکا،غرب و نظم نوین جهانی را باید با این چیزها شناخت. افسوس که هیچ جایی به خاطر سالگرد این جنایت ضد بشری بیانیه نمی دهد و هیچ لوگویی در هیچ کانالی به یاد این نماد های «حقوق بشر» سیاه نمی شود...